عروسک لبوبو و موج کره ای
عروسک لبوبو؛ وقتی یک عروسک به موج فرهنگی جهانی بدل می‌شود
یک عروسک کوچک با گوش‌های دراز و دندان‌های تیز، چگونه توانست از شرق آسیا سر برآورد و به دست نوجوانان سراسر جهان برسد؟ پاسخ این پرسش را باید در «موج کره‌ای» جست‌وجو کرد؛ جریانی که سال‌هاست فراتر از موسیقی و سینما، سبک زندگی و مصرف جهانی را شکل می‌دهد.
عروسک «لبوبو» در سال ۲۰۱۵ توسط هنرمند هنگ‌کنگی کاسینگ لانگ طراحی شد و کمی بعد شرکت چینی «پاپ مارت» آن را در قالب اسباب‌بازی‌های کلکسیونی به بازار فرستاد. در نگاه اول، لبوبو یک اسباب‌بازی ساده نیست؛ بلکه محصولی هنری است که ترکیبی از معصومیت و شیطنت را در چهره‌ای متفاوت جمع کرده است.
اما لبوبو زمانی مشهور شد که وارد مدار موج کره‌ای (Hallyu) گردید. ستاره‌های کی‌پاپ، به‌ویژه لیسا از گروه BlackPink، با نمایش لبوبو در عکس‌ها و اجراهایشان، آن را از یک عروسک ناشناخته به پدیده‌ای جهانی بدل کردند. از آن پس، نوجوانان در شرق و غرب، خرید لبوبو را نشانه‌ای از تعلق به جامعه هواداران کی‌پاپ دانستند.
کارشناسان رسانه معتقدند این اتفاق نمونه‌ای روشن از قدرت نرم کره‌جنوبی است. موج کره‌ای ابتدا با موسیقی و سریال‌ها آغاز شد، اما به تدریج به مد، خوراک، لوازم جانبی و حتی اسباب‌بازی‌ها کشیده شد. به بیان دیگر، هر کالایی که وارد این موج شود، قابلیت جهانی شدن پیدا می‌کند.
امروز لبوبو دیگر تنها یک عروسک نیست؛ بلکه بخشی از سبک زندگی کره‌ای‌محور است. نوجوانی که آن را در قفسه اتاقش می‌گذارد، در واقع خود را به شبکه‌ای جهانی از طرفداران آیدل‌ها متصل می‌بیند.
جمع‌بندی
لبوبو نشان داد که موج کره‌ای فقط در سالن‌های کنسرت یا قاب سریال‌ها متوقف نمی‌شود؛ بلکه حتی یک عروسک کوچک هم می‌تواند به ابزار نفوذ فرهنگی بدل شود. اینجاست که بُعد تهاجمی این سبک زندگی آشکار می‌شود: کره‌جنوبی نه تنها سرگرمی، بلکه ذائقه مصرفی و الگوهای رفتاری نسل‌های جوان را هدف گرفته است. در پسِ ظاهر رنگارنگ لبوبو، الگویی پنهان از وابستگی فرهنگی قرار دارد؛ الگویی که به‌تدریج مرز میان علاقه طبیعی و دنباله‌روی بی‌چون‌وچرا از فرهنگ بیگانه را کمرنگ می‌کند. این همان نقطه‌ای است که باید نسبت به آن حساس بود؛ چرا که در پوشش سرگرمی و مد روز، نوعی تهاجم نرم و خاموش جریان دارد.
